Birbirine düğüm düğüm bağlanan ipler, direnişin ve dayanışmanın en yumuşak ama en güçlü haline dönüştü. Kıbrıs Şehitleri Caddesi’nde, Türkan Saylan Kültür Merkezi önünde bir araya geldiler. Adlarına “Boykotu Örüyoruz” dediler. Ellerinde tığlar, şişler… Kimi ipini kapmış gelmişti, kimi sadece elleriyle… Ama hepsinin yüreğinde aynı sıcaklık, aynı isyan, aynı umut vardı: “Birlikte güzel bir yaşamı örmek için örüyoruz.”

Bu çağrıyı İzmir Bağımsız İnisiyatifi yaptı. Ama cevap, örgüde saklıydı. “Ne örüyorsunuz?” diye sorduk. Cevap o kadar netti ki:

“Dayanışmayı örüyoruz. Birlik ve beraberliği örüyoruz. Gür çıkan sesleri örüyoruz. İsyanı örüyoruz. Direnişi örüyoruz. Ekrem İmamoğlu’na ve tüm tutuklularımıza özgürlük için örüyoruz.”

Onlar o gün bağırmadılar. Ama her bir ilmik bir çığlıktı. Her düğüm bir arkadaşın adını fısıldadı. “Bu ipliklerin hepsi içerdeki arkadaşlarımız için,” dedi biri. “Bu sefer bağırarak değil, örgülerimizle desteklemek istedik,” diye ekledi bir başkası. İlmek ilmek ördükleri şey sadece bir pankart değil, kolektif bir bellekti, sessizce haykıran bir vicdandı.

Örgü, burada bir eylem biçimi değildi sadece. Örgü, örgütlenmenin ta kendisiydi.
“Örmek fiili zaten........

© İz Gazete