Dilime dolamışım bir Metin Altıok şiiri, durup durup başa sarıyorum.

“Dolanıp duruyorum ortalıkta.
Kedim hımbıl, yaprak döküyor çiçeğim,
Rakım bir türlü beyazlaşmıyor.
Anahtarım güç dönüyor kilidinde,
Nemli aldığım sigaralar.
Ne zaman bir dosta gitsem,
Evde yoklar.”

Kendi içimde semah dönüyor kelimeler. Upuzun bir yolun başındayız. Nasıl başladığını dahi bilmediğimiz hayat hikayemizin içinde bir uçtan diğer uca savrulup duruyoruz yılmadan, yıkılmadan. Bazen bir nefeslik ara veriyor, bazen o bir nefeste boğuluyoruz. Eyy bizim kalabalık yalnızlığımız, ne çıktığımız yolun ne varacağımız yerin önemi yok sanki. Her gün tek başına kendi cenaze namazımızı kılıp kendi düğünümüzde olmayan halayın en başında yerimizi alıyoruz. Hangi çiçeğe dokunsak dikenlerini çıkarmış, kanatacak yer arıyor bedenimizde. Kocaman bir ailenin terk edilmiş çocukları gibi bakıp görmeden yürüdüğümüz yollarda düşüp tekrar tekrar kanatıyoruz dizlerimizi. Bir elimizle diğer elimizi ısıttığımız, on kişiyle yan yana yürürken içimizden sorduğumuz sorulara cevap vermeye başladığımız bu süreçte yalnızlığın verdiği tuhaf huzurun karanlığına gizleniyoruz.

Herkes kendi kalabalığının........

© İz Gazete