SAKİN bir kişiliği vardı.

Sessizliği tercih ederdi. Çünkü sükûnet onun için besleyiciydi.

Aslını söylemek gerekirse bende bundan yanaydım.

Hareket ve cevvaliyetten çok kendimi sakinlikle dinlendirirdim.

Yakından tanıyanlar “Sakin bir liman gibisin” dediklerinde mutlu olurdum.

Diğer türlü bir yaşayış beni yorardı zaten.

…

“YORULMADAN yoğrulmak olmaz” fikrini benimsemiyor değildim ama yine de reyim sakinlikten yanaydı.

Derken sükûnetime sükûnet katan bir kalp değmişti kalbime.

Yelkenlerim huzur limanında demirlemişti.

Sakindi ve mutluydu.

Bende öyleydim.

…

BİRGÜN “Başka türlü olsun ister miydin?” dedim.

“İçinde kalan, üstünü örttüğün bilmediğim bir duygun, düşüncen var mı?”

“Var” dedi.

Duymak istedim merakla, söyledi.

“Atak cümlelerin olsun isterdim. Bana hücum eden, kalbimi beklenmedik........

© İstiklal