Her toprak bir sır saklar. Her çocuk da öyle.
Toprak, tanınmadan bereket vermez. Çocuk da anlaşılmadan yeşermez. Toprağın bağrında uyanmayı bekleyen o küçük tohumu filizlendirmek için doğanın fısıltısını duymak gerekir. Tıpkı bir çocuğun içindeki cevheri ortaya çıkarabilmek için onun yaratılışına kulak vermek gibi.

Jean-Jacques Rousseau, Emil adlı eserinde ne güzel söyler: Ziraat ile terbiyenin yasaları birbirine benzer. Çünkü her ikisi de doğayla kavga etmez, doğanın ritmine uyar. Ne çiftçi toprağı zorla bereketli kılabilir, ne de öğretmen çocuğun gelişimini aceleye getirebilir. Eğitim de toprak gibi sabır ister, seziş ister, zamanlama ister, derin bir hürmet ister.

Doğaya Saygı, İnsana Saygıdır

Nice yıldır eğitim sistemleri, çocuğu belli kalıplara sokmaya çalıştı. Aynı yaşta, aynı hızda, aynı başarıyı bekleyen anlayış, hem toprağa hem insana yabancıdır. Hiçbir tohum diğeriyle aynı değildir. Kimi güneşi sever, kimi serinliği; biri çiçek........

© İstiklal