Telefonumuzda rehber dolu, sosyal medya listelerimiz kabarık. İki tıkla görüntülü konuşur, üç saatlik uçuşla sevdiklerimize ulaşırız. Ama garip bir şey var bu devirde: Gülen surat emojileri her yerde ama sokakta kimse selam vermiyor, yüzüne bakmıyor.
Sosyal medyada binlerce kişiye hitap edenler, gerçek bir salonda on kişiyi bile bulamıyor.
WhatsApp gruplarında gece gündüz mesaj var ama “Hastanedeyim, yalnızım” diyenin sesi duyulmuyor.

Çünkü bağlantı başka, bağlılık başka. Paylaşmak başka, dokunmak başka. “Var gibi” görünmekle “yanında olmak” aynı şey değil.

Sanal Kaleler, Gerçek Yalnızlıklar

Evet, teknoloji büyük kolaylık sağladı. Ama bir yandan da bizi korunaklı ama soğuk odalara hapsetti.
“Ya reddedilirse sözüm?”
“Ya yetersiz görünürsem?”
“Ya yanlış anlaşılırsa duygum?”

Bunların hepsi gerçek korkular. Ama biz de kaçmayı seçtik. Filtrelerle, tekrar yazılmış mesajlarla, hazır tepkilerle…

Oysa insan dediğin; terleyen, konuşurken kekemeleşen, gözünü kaçıran, bazen susan, bazen sesini yükselten bir varlıktır.
Gerçek bir “an”, bazen bir dostun gözünde, omzunda, suskunluğundadır. Bin........

© İstiklal