Bismillahirrahmanirrahim

Şimdi moda soru bu?

Sevgi neydi?

Cengiz Aytmatov’un Cemile adlı romanını Kazak kardeşlerimizin ünlü yazarı Muhtar Avezov okur ve “Yolun Açık Olsun” diye bir yazı yazar. Bununla da kalmaz kitabı yakından tanıdığı dostu Luis Aragon’a göstererek hararetle Fransızcaya çevirmesini ister. Aragon, hanım tarafından Rusçaya aşina. “Bi okuyak bakalım neymiş bu!” der.

Sonra romanı Fransızcaya çevirmekle kalmaz. O dönemin adetlerine hiç uymadığı halde efsanevi bir giriş yazısı yazar.

Ben fakirin öğrencilik yıllarında çevirdiği başlığı ile vereyim. Dünyanın Aşkı Anlatan En Güzel Hikâyesi:

Her haliyle övünen, gururlu, mağrur Paris’te, Hugo ile Volter’in Paris’inde, nice krallar ve devrimler gören Paris’te, her bir taşı uzun uzun hikâyeler ve efsaneler hatırlatan büyük ressamların Paris’inde, ateşli aşkların ve aşıkların şehrinde, görmediği, okumadığı başından geçmeyeni kalmayan bu şehirde ben “Cemile”yi okudum… İşte o an, Verter ile Veronica’nın, Antoni ile Kleopatra’nın ya da Manon Lescaut’un benim gözümde hiçbir değeri kalmadı ve işte o an Romeo ve Juliet’in, Paolo ile Françeska’nın, Ernan ile Danyarson’un hayalleri gözlerimin önünden silinip gittiler. Çünkü ben Danyar ve “Cemile”yle karşılaştım, onlarla beraber II. Dünya Savaşının üçüncü yılına, 1943 yılına, 1943 yılının bir Ağustos ayına, güzel bir geceye yeniden dönüp oralarda bir yerlerde bulunan Kürküröö çayına, ekin yüklü arabalara ve diğer ikisinin hikâyesini bizlere anlatan Seyit adındaki çocuğa gittim… (Çev. Göz)

Yani bu konuda hiç mütevazı olmayacağım. Güzel çeviri.

Neyse. Konumuza dönelim.

Aragon’un iddialı bir başlıkla........

© Internethaber