“Bizim uğrumuzda elinden gelen çabayı sarf edenlere gelince, onları bize ulaşan yollara mutlaka yöneltiriz. Kuşkusuz Allah iyilik yapanların yanındadır.”

(Ankebût Suresi 69. Ayet)

Kanat çırpıyorum uçmak için, çırpıyorum, çırpıyorum yükselmek için… Alnımda biriken terlere karşılık rüzgârını gönderiyor Yaradan. Sonra hem bir serinlik hem bir güç kuvvet geliyor bana. Kolaylaşıyor önümdeki yol. Açılıyor kapılar. Ne zaman dara düşsem tutar elimden Rab. Hissederim. Görmem ama bilirim. Ben Burak’ım. Peygamber taşırım omuzlarımda. Gücüm kuvvetim Yaradan’ın tayin ettiği kadar. Ben Burak’ım. Deryalar akar içimde. Işıkla gider gelirim. Gayem elimden gelenin en iyisini yapmak. Gayem Yaradan’ın rızasını kazanmak. Bana lütfettiği haşmete, iktidara layık olmak. Ben bu yolda ilerledikçe daha da kolaylaşıyor. Çiçekler açıyor önümde. Onun nuru aydınlatıyor yolumu. Ne büyük şeref, ne büyük onur senin kulun olmak!

Ben Nur’um. Acıların en büyüğünü gencecik yaşta annemi toprağa vererek yaşadım. Annesiz büyümek tek başına yaşamak gibi koca gezegende. Yol yordam bilmeden yürümeye çalışmak gibi. Ama tutundum hayata. Kavanozda büyüttüm kelebekleri. Her gün doğan güneşe döndüm yüzümü. Bazen kayboldum bazen dirildim. Annemin bana hatırası: Burak. Ben koydum adını. Sayfalarında huzur, umut buldum. Elim gitmediğinde yazmaya, bekledim. Bekleyince özledim. Kelimeler derman. Kelimeler ümit. Kardeşimle şenlendim, babama dayandım. Ben Nur’um. Annemi gördüm rüyamda geçen gece. Kanatları vardı ama önceden de o zaten melekti. Peygamberlerin selamını getirdi bana. Gittim, yaslandım ona. Kokusunu çektim........

© İnsaniyet