Firar, sözlükte herhangi bir şeyden kaçıp uzaklaşmak… Gönlünü bakımdan geçirenler için firar; halktan ayrılıp Hakk’a yönelmenin, fânileri terk edip ezelî kudreti bulmanın, onunla ebedi olmanın, ona sığınmanın, damlanın kendi küçüklüğünden vazgeçip deryaya kavuşmasının, zerreden yüz çevirip daimî güneşe teveccüh etmenin ve benliğin dar çerçevesinden sıyrılarak varlığın asıl sahibinin esma sahiline atılan kulaçtır firar. Bu açıdan firar, insanın manevi yolculuğunu simgeler. Bu açıdan firar, insanın manevi yolculuğunu simgeler. Kur’an-ı Kerim’deki şu ilahi çağrı, firarın rotasını belirler:

“Kaçıp Allah’a sığının.” (Zâriyât, 51/50)

Firar, anlamsızlıktan uzaklaşıp anlamı aramaktır; boşluğun yerini dolduran huzura kavuşmaktır. Tam da bu noktada şu ayet ruhlara nüzul eyler:

“Rabbimiz! Sen bunları boş yere yaratmadın.” (Âl-i İmrân Suresi, 3/191)

Şairlerin diliyle ifade edersek:

“Bakarım kâinatta yaratılmış her şeye, intizamı, ahengi ve sevdayı görürüm.” (Karakoç, 2005b:8)

Yaratılmışların özünü anlamak için bir çağrı yapılır; ezelden sonsuza uzanan bu anlam dünyasında düşünceler kapı aralar ve şairce şöyle seslenir:

“Ezelin ezelden öncesi vardı,
Yine sonsuzluktur sonsuzun ardı.
Zaman yumağına bizi kim sardı?
Aklını yorarsan beni de çağır.”

Der ve davet eder birlikte firarlara:

“Şüphe ‘başlangıç’tır, karar ‘nihayet’
Zamanı zamana etme şikâyet
Kaçmak kurtuluştur diyorsan şayet
Beraber kaçalım tut ellerimden.”

Sonrası ise karanlıktan şerden iyiliğe doğru bir kaçıştır:

“Rabbim! İşleyip durduğum şeylerin şerrinden Sana sığınırım.” (Buhârî, Daavât 2, 16)

Öfkeden rızaya yönelmek, affa kaçmaktır da:

“Allah’ım! Gazabından rızana, cezandan affına sığınırım.” (Müslim, Salât 222........

© İnsaniyet