İnsan, içinde bulunduğu şartları daima sürecek gibi görür. Bu elbette bir yanılsamadır. Kimi zaman hüznün, umutsuzluğun, karamsarlığın girdabında debelenen insan o durumlar, yaşadığı kötü günler sanki hiç bitmeyecekmiş gibi çökmüş bir ruh hâline sahip olur. Kimi zaman ise içinde bulunulan sevinçler, nimetler, güzellikler insanı aldatır, kendini kaybettirir. Oysa hangi neşe son bulmadı, hangi güzellik solmadı, hangi kudret zevâle ulaşmadı, hangi ihtiyar bir zamanlar genç değildi ki? Eskilerin de dediği gibi; ne dem bâkî, ne gam bâkî…

“Bil kadr-i dem-i vuslat-ı yârânı Riyâzî

Her vuslatın âhir sonu hicran olacaktır”

(Ey Riyâzî! Dostlarla kavuşma zamanlarının kıymetini bil ki her kavuşmanın sonu mutlaka ayrılık olacaktır.)

Dostlarla geçirilen zaman ki samimi, hasbi, riyasız, nizasız… İnsanın kendini güvende hissettiği, cennette de sürsün istediği ortamlar, meclisler. Dostlar, her âdeme ikinci bir ailedir. Kıymeti bu yönüyle de bilinmelidir.

Dostlarımız, sevdiklerimiz, yakınlarımız ne çok ihmale uğrar. Bazen yanlarında olsak da aslında orada değilizdir. Ya aklımız başka yerde olur, ya teknoloji bizi kendisine esir etmiştir. Muhatabımızın gözlerine bakmak, kalbini duymak, duygularıyla hemhâl olmak, belki bir derdine çare bulmak yerine suni, süfli yahut samimiyetten uzak tavırlar sergileriz. Peki,........

© İnsaniyet