Bazı sessizlikler konuşur. Gökyüzü susar ama yağmur anlatır. Gürlemeden, acele etmeden; sabırla, derin bir inançla düşer toprağa… Anadolu Mektebi de böyle bir yağmurdur: Sesten çok tesiri kalır. Bu mektep, memleket derdiyle dertlenen, nitelikli bir karakter inşasında bir model ortaya koyar eğitim sistemimize, mütevazı, sebatlı. Çünkü amaç bilgili ve vicdanlı nesiller yetiştirmektir. Her öğrenci, bir duruşun temsilcisi olmalıdır. Bu duruşun beslendiği kaynak ise edebiyattır.

Edebiyat, Anadolu Mektebinin kalbidir. Kendi konfor alanını düşünmeden, yaşadığı çağın sorunları karşısında “Bana düşen görev nedir?” diye soranların sığınağıdır. Zira edebiyat, insanın vicdanıyla ve yaşadığı çağla kurduğu sahici bir ilişkidir.

Anadolu Mektebi, belirlediği yazarlarla yazar okumaları (külliyat okumaları); tercih edilen yazarlarla tematik okuma programları düzenler, gönüllü lise ve üniversite öğrencilerine. Ayrıca ortaokul öğrencilerini de sunduğu bir okuma listesi üzerinden takip eder. Akademik çevrelerle istişareli olarak oluşturduğu yazarlar, eserlerinde, kimlik ve kişilik inşa etme idealini merkeze almışlardır. Cahit Zarifoğlu’nun dizeleriyle,

“Bu insanlar dev midir,

Yatak görmemiş gövde midir?”

İşte Anadolu Mektebinin yazarları da bu insanlardandır: Onlar; inançlı, sessiz ama kararlı, kendi küçük dünyasından vazgeçip ülkesine hizmet etmeyi dert edinen insanlar…

Yazar okumalarıyla kimliğini ve kültürünü inşa sürecinde kendini çağın akışından sorumlu tutan, başkasının derdiyle dertlenen; farklı illerden, hatta ortak dil coğrafyasından gelip bir ocağın etrafında bağdaş kurar gibi bir panelde buluşan gençler, aynı yolun yolcusudur. Anadolu Mektebi çatısı altında aynı yazarı okumuş, aynı idealin peşinde kurulmuş arkadaşlıklardır. Bu birlik, Mektep’in özüdür. Necip Fazıl Kısakürek’in

“Tohum saç, bitmezse toprak utansın” dizesindeki inancı taşır bu gençler. Her........

© İnsaniyet