Hz. Ali’nin çok anlamlı ve güzel bir sözü vardır: “Birkaç tür kardeşlik vardır. Aynı anne-babadan olanlar kan kardeş, Müslümanlar din kardeşimiz, diğer insanlar ise insanlıkta kardeşlerimizdir.”

Evet, insanların birbirlerine olan yaklaşımlarında dikkat etmeleri gereken, göz önünde bulundurulması gereken bir incelik.

Her kardeşin yeri ayrıdır.

Kan kardeşinin apayrı bir yeri ve sevgisi vardır.

Din kardeşi olmanın ayrıcalıklı bir konumu vardır. Öyle ki hiç tanımasan, bilmesen bile, onun acısıyla üzülür, sevinciyle bahtiyar olursun. Dünyanın neresinde olursa olsun, ondan gelen bir haberle başın göğe yükselir veya yüreğinde derin çizikler oluşur.

Hz. Âdem’le Hz. Havva’nın çocukları olarak; dini inancı, rengi, ırkı, bölgesi, cinsiyeti ne olursa olsun bütün insanları genel anlamda sevme, saygı duyma, değer göstermeye layık bulma gibi bir anlayış, bütün mü’minlerde vardır.

Sadece insanlara değil hayvan ve bitkilere bile özel bir ilgi, hassasiyet, şefkat ve duyarlılık gösterilmesi gerektiğini bize hatırlatan ve emreden bir Peygamberimiz (sav) var.

Tüm Mü’minler Sevilir mi?

İlke olarak evet. Bütün mü’minler sevilir, sevilmelidir.

Ancak Allah’a açıkça isyan eden, Resulüne saygısızlık yapan bir Müslüman elbette sevilmez. Ona yönelik, genel anlamda var olan sevgi potansiyelinde çok büyük zedelenme olur. O kişinin tavır ve hareketlerine paralel olarak sevgi azalması/çoğalması söz konusu olur. Saygı da duyulmaz…

Örneğin; Kur’an öğrenmeye çalışan bir öğrenciye engel olmaya çalışan bir Müslümanı nasıl severiz? Allah’ın kesin olarak yasakladığı zina eylemini yasal hâle getirmeye çalışan bir insana nasıl muhabbet duyarız?

Ya Hristiyanlar, Yahudiler?

Müslüman’ın zalimini, zorbasını sevmeyen bir mü’min; ateistin, Yahudi’nin, Hristiyan’ın zalimini, gaddarını, anaları ağlatan, masum çocukları öksüz-yetim bırakan, insanları evlerinden yurtların atıp perişan edenlerini niçin sevsin? Masum bir sefere........

© İnsaniyet