Öyle hâller gelir ki başa, kimi duygular sarar ki insanı bazen yaz yağmuru gibidirler; aniden çiseler, iner insanın üzerine. Bakarsın akıl durmuş, dil susmuş, nemlenmiş gözler, yürek ıslanmıştır. Ama bir dost, iki muhabbet veya bir “Hasbunallâhu veni’me-lvekîl”, belki bir dünya meşguliyeti derken; temmuz sıcağının yerleri kurutması gibi olur, alır başını gider o hüzün, o gam, o keder. Ve hayat, yeniden kaldığı yerden devam eder.

Öyle hâller gelir ki başa, kimi duygular sarar ki insanı bazen zemheri ayazı gibidir, aniden buz keser her yanı insanın. Eli ayağı, burnu kulağı, yüzü yanağı, aklı fikri, tüm vücudu donmuştur. Bir bahar gelse ölmeden dedirtir insana ama bir türlü gelmez bahar. Ya da bir sebepten volkan olup yandığında yürek dertten, kederden; ne bir yar, ne bir avuç kar bulunur serinletecek onu, yanar da yanar yürek ölene kadar.

Öyle haller gelir ki başa, kimi duygular sarar ki insanı bazen hiç ipe sapa gelmez. Aklından çıkmaz insanın, başında dolanır durur sevda........

© İnsaniyet