Ucundan bir kere tutup anlamlandırmaya başladığında hayatı, git git bitmeyen renklere boyanmış yoluna çeker. Dar vakitlere, sığ sulara, ilenç[2] tuzaklara sıkışmış insana el uzatır, tazeler verdiği nefesle. Mekândan, zamandan koparır, cılız aydınlığa mahkûm edilmiş bakışlara ışık tutar.

O kapıyı bir kez açtın mı, bahar gibi yeşertir mutlulukları. Cezbesine[3] düşersin, nabzın hızlanır, yüzünün kireci sökülür, kurnadan tasa dolup başından dökülen su gibi paklar seni. Zonklayan kederini üzerinden alır, bir aşık gibi tutkuyla sarar...

Sırası geldi, gün çekildi, herkes evine dağıldı, yazdım. Evren kendi........

© Hürses