Bu hikâyeyi ne zaman okusam ağlarım!

Kalbimin titrediğini hissederim, içimden kopan bir şeyler olur…

Başlığını görsem bile gözlerim dolar, yine ağlarım!

Bu hikâye bana yalnızlığı anımsatır.

Bu hikâye bana kimsesizliği anlatır.

Soğuk havaları anımsatır, bir de nedenini bilmediğim, anlam veremediğim bir şekilde uzak şehirlerin yalnız ve kuytu yerlerin karanlık odalarını..

Sanki içimden, yüreğimde bin parça sökülüyormuş gibi hissederim.

Bu çok yıllar önce bir ilkokul öğretmeninin başından geçen bir hikâyedir.

İnsanı sevmenin, sevebilmenin en güzel örneğidir,

Ve bilirim ki, her yerde insan sevgisi hep aynıdır.

Beni ağlatan, tam kalbimin ortasına dokunan işte o öykü..

*

(*1) Adı Bayan Thompson’du. 5. sınıf öğrencilerinin önünde ayakta durduğu ilk gün onlara bir yalan söyledi. Çoğu öğretmen gibi, onlara baktı ve hepsini aynı derecede sevdiğini söyledi.

Bu mümkün değildi, çünkü orada ilk sırada, sırasına âdete çökmüş gibi oturan küçük bir öğrenci vardı. Adı Teddy Stoddard.

Bir önceki yıl, Bayan Thompson, Teddy’yi gözlemiş, onun diğer çocuklarla oynamadığını, giysilerinin kirli ve kendinin de banyo yapması gereken bir halde olduğunu görmüştü. Ve Teddy mutsuzda olabilirdi.

Çalıştığı okulda Bayan Thompson, her öğrencinin geçmişteki kayıtlarını incelemekle de görevlendirilmişti. Ve Teddy’nin bilgilerini en sona bırakmıştı.

Onun dosyasını incelediğinde şaşırdı. Çünkü birinci sınıf öğretmeni; “Teddy zeki bir çocuk ve her an gülmeye hazır. Ödevlerini düzenli olarak yapıyor ve çok iyi huylu. Ve arkadaşları onunla olmaktan mutlu.”, diye yazmıştı.

İkinci sınıf öğretmeni: “Mükemmel bir öğrenci, arkadaşları tarafından sevilen, fakat evde annesinin........

© Hürses