Köy kahveleri — [şimdi büyükşehirlerin “mahalle” adıyla tanımsızlaştırdığı, eski
köylerin kalbi] — hilenin, hurdanın barınamadığı; samimiyetin hüküm sürdüğü,
minyatür bir Türkiye mesafesindedir.

Tertemiz insanların yaşadığı Anadolu coğrafyasının köylerinde neredeyse herkes
birbirini tanır. Bu dar çevrede sözler eğilip bükülmeden söylenir; fikirler
dolambaçsız ve çıplaktır. Ne demek istiyorsa insan, onu olduğu gibi ifade eder. Bu
açıklık hâli güvene ve kolektif hafızaya yaslanır; çünkü burada dile gelen her söz
yalnızca bugünün değil, geçmişin ve geleceğin de izlerini ve yankılarını taşır. Köy
kahvesi, kalabalık şehirlerin gürültüsünde yitirdiğimiz bir tür sosyal dürüstlüğün
son sığınağı gibidir.

Haziran sıcağı kavuruyordu. Dünyada İsrail’in İran’a saldırısıyla tansiyon
yükselmiş, ülke gündemi ise CHP tartışmalarıyla kuşatılmıştı. Biz de ücra bir köy
kahvesinde, dar bir dost masasında, odun ateşiyle pişmiş çaylarımızın buğusunda
dünyanın gürültüsünden bir an sıyrılmış; eski günleri yâd edip anılarımızı
tazeliyorduk ki...

Yan masada oturan bir köylü kardeşimiz, elindeki telefonu açıp bize döndü.
Ekrandan AK Parti Sözcüsü Ömer Çelik’in sesi yankılanıyordu:
“İsrail bizim müttefikimiz ve dostumuzdur...”

O cümle duyulur duyulmaz, masadaki hava bir anda değişti. Çünkü bazı kelimeler
........

© Hür Haber