İş benim dertlerime gelince...

Merhaba Yeşim Hanım, benim yıllardır çok yakın olduğum bir arkadaşım var, resmen kardeşim gibi gördüğüm biri. Ne zaman bir derdi olsa beni arar, saatlerce konuşuruz, içini döker, ben de elimden ne gelirse yaparım. Ağlasa teselli ederim, yardıma ihtiyacı olsa koşa koşa giderim. Ama iş benim dertlerime gelince, sanki ortada kimse yok. Ben bir şey anlatmaya başlasam ya konuyu değiştiriyor ya da “of çok yoğunum sonra konuşalım” diyor. Mesaj atıyorum, günlerce dönmüyor ama kendisinin bir ihtiyacı olunca anında ulaşabiliyor bana. Başlarda pek üstüne düşmüyordum ama zaman geçtikçe içimde bir kırgınlık birikmeye başladı. Bunu dile getirsem mi, yoksa kafama takmayıp içime mi atsam bilemiyorum. Ama içime attıkça da sanki bu arkadaşlık tek taraflıymış gibi hissetmeye başladım. Onu gerçekten seviyorum ve kaybetmek istemem ama bu durum beni yıpratıyor. Sizce bazı insanlar gerçekten karşılıksız iyiliğe alışıp bunu bir süre sonra farkında olmadan kullanmaya mı başlıyor? Yoksa ben mi insanlardan fazla şey bekliyorum? Eğer böyle devam ederse bir gün tamamen soğuyup uzaklaşacakmışım gibi geliyor. Bunu nasıl kırıcı olmadan, yanlış anlaşılmadan dile getirebilirim?

Yeşim Tijen’in cevabı:

Merhaba........

© HTHayat