"Sanal kumara bulaştım"

Merhaba Yeşim Hanım, bu satırları yazarken ellerim titriyor, boğazımda kocaman bir düğüm var. Ne desem, nasıl anlatsam bilmiyorum ama içimde taşıdığım bu yük artık nefesimi kesiyor. Bir adam düşünün, evli, bir yuvası var, başını yastığa huzurla koyabilmeli… Ama ben? Kendi ellerimle yuvamın altını oyan, sabahlara kadar vicdan azabıyla kıvranan bir adam oldum. Sanal kumara bulaştım Yeşim Hanım. Başta “Eğlencesine biraz deneyeyim” dedim. Sonra “Kaybettim ama bir sonraki elde geri alırım” dedim. Derken öyle bir girdaba kapıldım ki ne zaman dibe vurduğumu bile fark edemedim. Bir gece başımı kaldırdım, ekranda kaybettiğim paraları izliyorum, kalbim küt küt… Evin içinde sessizlik, eşim odada uyuyor, ben bilgisayar başında hayatımı yitiriyorum. Borçlandım. Hem de öyle böyle değil. Kredi kartları, eş-dost, hızlı para veren ama insanı canından eden kişiler… Ve bütün bunları eşimden gizli yaptım. Ne bir şey söyledi, ne şüphelendi. Çünkü bana hep güvendi. “Benim kocam böyle bir şey yapmaz” dediği günleri hatırlıyorum, içim parçalanıyor. Ben o güveni paramparça ettim, oysa onun tek suçu bana inanmak oldu. Geceleri yanı başımda uyuyan kadının yüzüne bakamıyorum artık. Uykusunda bile huzurlu nefes alıyor, benimse içim yangın yeri. Her “Nasılsın?” sorusuna “İyiyim” demek içimi lime lime ediyor. Çünkü iyi değilim. Çünkü her şey yolunda değil. Ama bir türlü söyleyemiyorum. Ne zaman anlatmaya niyetlensem, dilim tutuluyor. “Söylersem ne olur?” diye düşünüyorum… Yıkılır mı? Beni terk eder mi? Yoksa kolumdan tutup “Beraber toparlarız” mı der? Bilmiyorum. Ama en çok da onu incitmekten korkuyorum. Onu üzmeye, hayal kırıklığına........

© HTHayat