Vaveyla

"İçim ayıp

dışım geçim

Sol yanım sevgi

..."*

Annem anneydi, anneannem de anneydi. Onların kadın olduğunu hiç düşünmezdim. Bir erkeği sevebileceklerini, kalplerinin emzirdikleri insan yavrularına şefkat sunmaktan başka bir amaç için ısınabileceğini; arzularının, tutkularının ve yaşamın içinde safi kendileri için heveslerinin olacağını düşünmezdim. Kimse bunu düşünmezdi, ben nasıl düşüneyim?

Evlenmekten, anne olmaktan çok korkardım. Nasıl korkmayayım? Kendimi arıyordum, ben beni bulamadan eş olacak, üstelik anne olacaktım. Çünkü coğrafyamızdaki anneler annedir. Coğrafyamızın ismi dahi Anadolu.

Peki ben içimdeki kız çocuğunu yalnızca anneliği için mi büyüttüm? "Büyüyünce ne olacaksın kızım?" diye sorduklarında "anne olacağım" mı demiştim? Büyüdüm ve ulaştım mı varlığımın kutsal amacına? Yok, hayır, değil! Üniversite okurken giydiğim kırk yamalı eteğimi baba evimdeki sandıkta saklamışım. Geçtiğimiz hafta eteğimi bulduğumda, eteğimi göğsüme bastırdım ve hayallerine sadık olan o genç kadınla konuştum. "Heey güzelim, yaşamın bir yerinde soluklanmaya devam ettiğini........

© HTHayat