Hayat şarkısı

"Âvâzeyi bu âleme Dâvûd gibi sal

Bâkî kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş"*

Arka bahçede bir ağaç hayal ediyorum. Dalları ve gövdesi, güzel bir kadının vücudunu anımsatıyor. Ağacın, kadının çıplak ayaklarını andıran köklerini hayal ediyorum. Köklerini rahatça bırakabildiği bir toprak bulmuş kendine. Toprağın her katmanındaki besinlerle ayrı ayrı beslenmiş, sertliğinden kırılmak üzere olan kabukları rengini bulmuş; karıncaların, salyangozların yuvası olmuş, gövdesi bal vermiş, arılar balın etrafında dönmüş...

Vakit geldiğinde toprak köklere seslenmiş: "Seni göndermek istemiyorum, ellerim köklerini tuttu bir kere. Lakin gitme zamanı. Bulutlu gökyüzü, rüzgarlarını estiriyor; hadi topla köklerini, vakit geldi, yine...

Sana dışarıdan yerleşeceğin bir toprak yok güzelim. Sen farklı topraklara, köklerinle, başka başka toprakların hikâyelerini taşımak için bu alemdesin. Kendine toprak olmayı öğrenmediğin sürece, şarkıda söylendiği gibi bir ruh gibi geçip gitmeye devam edeceksin zamanın içinde.**"

"Peki, gidebilirim toprak; sen de uğurla beni öyleyse. Uğurla ki arafta kalmayayım artık. Arafın ağırlığını taşıtma bana. Köklerimle yol gidebilirim lakin bir ayağım geride, bir ayağım ileride olduğunda tüm ömrümce hissettiğim gibi arafta hissetmeye devam ediyorum. Ne gidebiliyorum ne kalabiliyorum. Bana yerleşmenin bilgisini öğrettiğin için teşekkür ederim. Ben de seni güneş gibi sevdim. Göğün renklerini yudum yudum içtik sevgimizle."

Arka bahçenin komşu ağacının payamları; toprağın, komşu köklerle sohbetini dinlerken dallarında olgunlaştı. Ne........

© HTHayat