Rahmetli şefimiz İsmail Başaran biz yanında çalışanlara, ''Bugünün haberini yarına bırakmayın'' diye öğüt verirdi.

Bu köşede kimi zaman başarı öyküleri yazıyorum biliyorsunuz.

Onlarca başarı öyküsü yazmışımdır.

Arada kaybettiklerimiz de oluyor ve ''Keşke hikayesini yazsaydım'' dediklerimde.

Geçen hafta yitirdiğimiz Cihat Yılmaz'ın iş ve yaşam öyküsünü ıskalama pişmanlığım gibi mesela.

Akın Üner'in, Cihat Yılmaz'ı kaybımızın ardından ''Samsun'un Karaperçin köyünde, rüzgârın savurduğu altın sarısı saçlarıyla dolaşan delikanlının gün gelip şehrin saygın iş insanlarından birisi olabileceğini kim bilebilirdi?

İmkânsızlıklar içinden sıyrılıp Türkiye'nin en önde gelen üniversitelerinden birisini bitiren, ardından iş hayatına atılıp Türkiye'nin krizden krize sürüklendiği şartlarda çok başarılı bir iş adamı olan Cihat Yılmaz bütün bunları yaparken, parası ve başarılarından ziyade insan yönüyle takdir gördü.'' ifadeleriyle dillendirdiği satırları okuyunca, neden sağlığında ona dair öyküyü yazmadım diye hayıflandığımı itiraf etmeliyim.

Çok iyi tanımadığım insanlara dair başarı öykülerini bile yazmışlığım varken, yakından tanıdığım, derinlemesine olmasa da, yaşamına dair ayrıntıları bildiğim arkadaşımın iş ve yaşam öyküsünü yazmamak pişmanlıklarımdan biri olarak kalacaktır.

Aşağıçinik doğumlu olduğuma ve çocukluk yaşlarımın da köyde geçtiğine dair notları bu satırlarda defalarca dile getirdiğimi bilen okurlarımız olacaktır.

İster çocuk olun, ister yetişkin, bizim ve bizden önceki kuşaklar için köyde yaşam zordur.

Ki; Karaperçin, Tekkeköy’ün yüksek kesimlerinde konuşlanmış bir köydü.

Ormanla çevrili güzel bir köydür ama köyüm Aşağıçinik'e göre olanakları daha dar bir köydür.

Cihat Yılmaz böyle bir köyden çıkarak, ülkemizin en saygın........

© Hedef Halk