Tolstoy’un “İnsan Ne ile Yaşar?” kitabında anlattığı bütün öykülerde insanın özünde iyilik olduğu vurgulanır. Peki, insan ne için yaşar? Bu soruya verilen cevaplar aslında kültür kodlarına ve medeniyet ufuklarına göre değişiklik arz eder.

Bazıları çocukları için, bazıları namus ve şerefi için, bazıları vatanı için, bazıları dünyevi lezzetler için; bazıları para, mal, mülk biriktirmek için yaşar. Bazıları da dünyanın cazibesine kapılmayıp, dünyanın geçici olduğu bilinciyle vatan-ı aslisi olan ahirete kendini hazırlar. Bunun için de dünyayı sırtında taşımaz, dünyanın sırtına o biner. “Derdi dünya olanın dünya kadar derdi olur” sözüne istinaden dünyayı kendine dert edinmez. Yalnızca dünya için yaratılmadığının farkında olarak, bütün vaktini o bilinçle değerlendirir; dünya-ahiret dengesini iyi kurar ve bir denge insanı olarak yaşar. Ona göre hayatın gayesi iyiliktir ve “Dünyayı iyilik kurtaracaktır.”

Esasen farzları yapıp, günahları terk eden ve helal yoldan kazanan bir kişinin; insanlara, akrabalarına, ailesine, komşusuna, ülkesine faydalı olmak düşüncesiyle yaptığı bütün işler de ibadet hükmündedir. İyilik yapmak kulluğun bir gereğidir. Çünkü Kur’an-ı Kerim’in pek çok ayetinde “Allah iyilik yapanları sever” buyrulmuştur. Allah Müslümanlara iyiliği emretmiş, onları kötülükten men etmiştir.

Biz iyilik yapmakla emrolunmuş bir ümmetin evlatlarıyız. Biz yalnızca kendimiz için çalışıp........

© Hedef Halk