Dünü, hayatıyla adeta kumar oynanan Mahir Polat’ı düşünerek bitirdim. Bugüne Volkan Konak’ın yasıyla başladım.
O kaya gibi Volkan Konak kim bilir içinde ne heyelanlar yaşıyordu.. Cenazesine gelemeyecek, “güle güle sevgili dostum” mesajıyla yetinmek zorunda kalan İmamoğlu için kim bilir nasıl üzülüyordu… Yüreği kaldıramadı!

Zülfü Livaneli demişti zannediyorum: “İyiler, vicdanları ve merhametlerinin yükü nedeniyle erken gider.”
Ama öyle bir gidiştir ki o, yoklukları, BOŞLUK değil, en büyük varlığımız olur. Volkan Konak, her fırsatta Deniz Gezmiş’i boşuna mı anlatırdı. Deniz ve arkadaşları yarım yüzyıl sonra hala tanınıyor, saygıyla, sevgiyle anılıyor.
Biz de onu öyle anacağız.
“Herkesle konuşurum. Atatürk’ü sevmeyenle asla” demişti..
Her fırsatta gençlerin, yoksulların yanına koşmuştu.

O gençlerden biri, dün gece sahnede ilk müdahaleyi yapan doktordu: Ahmet Görkem Yasak.. Yıllar önce tanıştığı sanatçıyı izlemeye gelmiş ve ne yazık ki son anlarına tanık olmuştu. İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde okuduğu yıllardı.. 20 sene önce yaşadıklarını şöyle paylaştı:
“Volkan Konak kaldığımız öğrenci yurduna gelip 'Gençler bir şeye ihtiyacınız olduğunda beni direkt arayın' diye telefonunu vermiştin. Yardımcı olduğun o genç büyüdü, doktor oldu; son anlarında seni kurtarmaya çalıştı. Güle güle Kuzeyin oğlu. Seni hiç unutmayacağız.”

Unutmayacağız. Unutmamalıyız. Evet!
Ama öncelikle ve kesinlikle........

© HalkTV