Dün, kim bilir kaçıncı kez, “Annie Hall”u yeniden izledim. “Annie Hall” bilindiği gibi Woody Allen’ın Oscar ödüllü başyapıtı. Bu filmde sinemanın el verdiği bütün imkanları zorluyor: Dördüncü duvarı deliyor ve sık sık izleyiciye doğrudan hitap ediyor, ekranı ikiye bölüyor ve farklı sahnelerdeki karakterler birbirleriyle konuşuyor, geçmişe yolculuğa çıkıyor, sarmal kurgu denilen tekniği kullanıyor, hatta filmin bir bölümü animasyon olarak geçiyor. Daha ilk dakikalarından itibaren yıllarca alıntılanan cümleleri var.

Woody Allen’ın olgunluğa geçiş ürünü, sinemada romantik komedi türünün doğuşu. Ama bir Woody Allen filmi olduğu kadar, hatta belki daha da fazla bir Diane Keaton filmi “Annie Hall.” Adı bile Keaton’dan geliyor: Gençliğinde Keaton’a “Annie” diye hitap edilirmiş, sahneden önceki adı Diane Hall’muş.

Bunlar az-çok biliniyor zaten. Woody Allen filmi çekerken Keaton’a istediği, olduğu gibi giyinmesini söylemiş. Tek bir filmle Keaton’ın gardırobu kadınların giyinme alışkanlıklarını değiştirdi, 70’lerin sonunda New York sokaklarında tıpkı filmdeki gibi yelek içine geniş yakalı gömlek giyip kravat takan kadınlar belirdi.

HER ŞEY ONDAN ESİNLENMİŞ

Bugüne kadar bilmediğim filmdeki karakterin konuşma şekli de Diane Keaton’ın bizzat kendisinden esinlenmeymiş. Önceki gün hayatını kaybeden Keaton’ın ardından kendisiyle yapılan eski söyleşileri dinliyorum; vurgulamaları, tonlamaları, kelime seçimleri, hatta kahkahası bile karakteriyle aynı.

Allen hemen her zaman oyuncularını rahat bırakıyor, yazılı kağıda birebir bağlı kalmadan cümleleri kendilerini rahat ettikleri şekilde söylemelerini sağlıyor. Ama “Annie Hall”da bunun da ötesinde bir durum var. Mesela Keaton bir söyleşide cümleleri tamamlamadığını söylüyor, Annie Hall da öyle konuşuyor. Keaton kariyerinde kendisini kanıtlamasına rağmen oyunculuğuna güvenmediğini söylüyor, bu filmdeki karakterin de ciddi bir özgüven problemi var. Keaton anneannesine “Grammy” diye hitap ediyor, Annie Hall da aynı ifadeyi........

© Habertürk