Bugün 6 Şubat. Bunu tekrarlamanın bir manası olmadığını düşünebilirsiniz. Bense soluğum kesilene kadar tekrarlamak istiyorum çığlık çığlığa…

Toplumun düştüğü “hafızasızlık çukurunun” dibindeki insan bedeniyle karılmış enkaz çamurudur çünkü 6 Şubat…

Öyle romantik kelimelerle, hamasi cümlelerle ya da ağıt kalıplarıyla değil, “yapılmayanın, yapılması gerekenin katili olduğunu” itiraf ederek tekrarlanmalıdır…

***

Coğrafya derslerini kırmayan öğrenciler bilirler. Ülkemiz deprem kuşağı üstüne inşa edilmiş kadim köylerin, sitelerin ve giderek kentlerin memleketidir. Altımızdaki toprak yerinde saymaz, onun altındaki kaya katmanları ve giderek daha alttaki kabuklara doğru sağa ya da sola kayar durur…

Milyon yıllık bu hareket cetvelle çizilmiş olanlar hariç Anadolu ve etrafının sınırlarını kanlı bir fırçayla oluşturmuştur. Kan dökerek, enkaz yaratarak, boğarak, cansız bırakarak ve giderek yok ederek…

6 Şubat her ne kadar toprak için sıradan bir hareketse, insanoğlu için ezber dışı bir silkeleme olarak kabul edilmiştir iki yıldan bu yana…

Oysa doğada her şey “geliyorum” diyerek haber eder. Sadece “haberdar” olması gerekenlerin kulaklarında balmumu, gözlerinde mil, burunlarında pamuk olmamalıdır. Yoksa…

Büyük acılar, 50 küsur bin can kaybı, neredeyse iki misli kadar vücut ve ruh kırılması ve milyonlarca travmanın miladı olan bu tarihi gerçekten anlıyor muyuz ya da sadece anmakla mı yetineceğiz?

Topluma şöyle bir baktığınızda tabandan tavana, oradan tekrar tabana sirayet eden öncelikler piramidi içinde, az önce en kaba haliyle anlattığım tehlikenin “piramidin neresinde olması gerektiğini” sahi kim söyleyecek bize?

***

Kabul edin; artık depremden........

© Habertürk