Babası, Guillermo Kahlo, Alman kökenli bir fotoğrafçıydı; annesi *Matilde Calderón İspanyol kökenliydi. Frida, epilepsi hastası olan babasına çok yakındı ve ondan güçlü olmayı öğrendi.

Çocukken altı yaşında çocuk felci geçirdi, bu da sağ bacağını diğerine göre daha ince ve zayıf hale getirdi. Bu hastalık onu yalnızlaştırdı, ancak aynı zamanda güçlü ve bağımsız bir karakter geliştirmesine neden oldu. Erkeksi tavırlarıyla dikkat çeken Frida, ağaçlara tırmanmayı, spor yapmayı ve toplumsal cinsiyet normlarını sorgulamayı seviyordu.

Sağlık sorunlarına ragmen Frida, son derece zeki bir çocuktu ve Meksika Ulusal Hazırlık Okulu’na kabul edildi. Burada az sayıdaki kadın öğrenciden biriydi ve doktor olma hayali kuruyordu. Ancak, 1925 yılında yaşadığı korkunç bir kaza hayatını tamamen değiştirdi.

17 Eylül 1925’te Frida ve erkek arkadaşı Alejandro Gómez Arias, bindikleri otobüsün bir tramvayla çarpışması sonucu ağır yaralandılar. Frida’nın omurgası üç yerden kırıldı, leğen kemiği parçalandı ve demir bir çubuk karnını ve rahmini delerek geçti. Hayatı boyunca 30’dan fazla ameliyat geçirdi ve aylarca vücudunu saran bir alçı içinde yattı.

Uzun iyileşme süreci boyunca resim yapmak onun en büyük kaçışı oldu. Annesi, yatağının üzerine bir ayna yerleştirdi, böylece kendini görebiliyordu. Bu, onun ünlü otoportrelerinin doğmasına neden oldu. Daha sonra, “Kendimi resmediyorum çünkü genellikle yalnızım ve en iyi bildiğim konu kendimim”........

© Haberton