Merhaba sevgili yol arkadaşlarım;

Bugün size içimden nasıl geliyorsa öyle yazmak istiyorum.. Maalesef hepimiz bu dünyada yalnız kalmamak ve bir amaç için birilerine tutunuyor belki de umutlanıyoruz… Yaralarımızla tanıyoruz birbirimizi. Belki de diyoruz ki; biz ayrı bir hikâyeyiz. Biz farklıyız birbirimize iyi geliyoruz. Öyle düşünmek istiyoruz yada… Sonunda o bize kötü, biz ona iyi geliyoruz. O bizim deneyim tecrübelerimizden faydalanırken iyileşirken, biz bir ağacın dalları gibi kuruyup gidiyoruz. Sonra bir bakıyoruz ki, iyileşip gidiyor. Biz gene tek başımıza. Yükümüz ağır değilmiş gibi bide onun yükünü almışız .

O kadar farkında değiliz ki; kendimizi unutup onun acısıyla, onun ailesiyle, onun mutluluğuyla yaşıyoruz. Kendi hayatımızı avuçlarımızdan arasından kayarken başkasınınkini yaşıyor olmuşuz..

Bir uyuşturucu gibi bütün vücudumuza etki ediyor bu mutluluk.. Biz ise gerçek mutluluğun içimizde olduğundan habersiz başkalarını iyi ederek iyi gelerek hatta travmalarını çözerek iyi oluyoruz sanıyoruz… Eminim bir çoğumuz bu yanılgıya düşüp mutluluğu başka insanların mutluluklarında aradık.. Maalesef bu yanlış bir tutum.. İşin kötü tarafı bizi öyle bir menipüle ediyorlar ki; biz durumu çok sonra fark ediyoruz. Anlıyoruz ki; o iyileşen gitmiş…

Bu durum bizim iyi niyet ve temiz kalbimizden kaynaklansa da sağlıklı bir bakış açısı ve ilişki şekli değildir. Unutmayın insanlar biz izin verdiğimiz sürece yakınlar ve hayatımızdalar. Şems Tebrizi ne güzel demiş: “Anladım ki: İnsanlar susanı korkak, görmezden geleni aptal, affetmeyi bileni çantada keklik sanıyorlar. Oysaki, biz istediğimiz kadar hayatımızdalar. Göz yumduğumuz kadar dürüstler ve sustuğumuz kadar insanlar.”

Tabi ki anlayamayız insan içinde olunca objektif olamıyor maalesef. Eee boşuna dememişler; en çok sevdiği acıtır insanı.. Kimi çok seversen........

© Haberton