İtiraf edelim, yanından geçerken bile hafif bir ‘eyvah’ hissi yaratır insanda. Sanki oracıkta durup hepimize hayatın o kaçınılmaz sonunu fısıldar. Ama gelin görün ki, bu ciddi ve hüzünlü atmosferin içinde bile, insanoğlunun o bitmek bilmeyen komik halleri, ufak tefek trajikomik anıları filizleniverir.

Şimdi yanlış anlaşılmasın, kimsenin acısıyla dalga geçmek gibi bir niyetim yok haşa. Lakin hayatın kendisi öyle bir garip denge ki, en hüzünlü anların bile kıyısında köşesinde, insanın dudaklarını hafifçe kıvıran, içten bir ‘pes doğrusu’ dedirten olaylar yaşanabiliyor. Musalla taşı da bu duruma zaman zaman şahitlik etmiştir, eminim.

Mesela, düşünüyorum da… Cenaze namazı kılınırken, arkada saf tutmuş cemaatin arasında, en ön sıradaki teyzenin telefonunun o en ‘neşeli’ zil sesiyle çalması… Sanki hayat, ‘durun daha bitmedi, eğlence devam ediyor’ der gibi. Ya da........

© Haberton