Kavuşmak, sadece birine ya da bir şeye ulaşmak değildir. O, sabrın, bekleyişin, umutla geçen gecelerin ardından gelen bir mükâfattır. Kavuşmak; hasretle yanmış bir kalbin suya kavuşması, gözlerin ışığa açılması, sesin sese karışmasıdır.

İnsan hayatı boyunca birçok şeye kavuşmak ister: bir sevgiye, bir hayale, bir dosta, bazen sadece huzura… Ama her kavuşma kolay olmaz. Çünkü kavuşmanın değeri, yoklukla, özlemle, mesafeyle ölçülür. Birini özlersiniz, günlerce, belki aylarca… Her gün onunla ilgili bir anı canlanır gözünüzde. Belki birlikte yürüdüğünüz bir sokak, belki birlikte sustuğunuz bir akşam. Ve sonra bir gün, o beklenen an gelir. Kalp delice çarpar, eller titrer, gözler dolup dolup taşar. İşte o an, kavuşmaktır. Sadece fiziksel bir yakınlık değil, ruhların tekrar birbirine sarılmasıdır.

Kavuşmak sadece insanla insan arasında değildir aslında. Bazen bir şehirle kavuşur insan. Çocukluğunu geçirdiği, sokaklarında koştuğu, duvarlarına adını kazıdığı şehirle… Bazen de yıllar sonra kendiyle kavuşur; hayallerini unuttuğu bir anda yeniden hatırlar, eskiden kim olduğunu fark eder. Kaybolmuş benliğini bulur, aynaya başka bakar. O da bir kavuşmadır. Belki de en........

© Haberton