Sabahları fırından gelen ekmek kokusu sokağa yayılır, kapılar aralanır, “Hadi kahveye gel” diyen samimi sesler duyulurdu. Çocuklar için de mahalle bambaşka bir dünyaydı. Televizyon ve telefon bağımlılığı olmadan, ip atlamanın, top oynamanın, saklambaçta kaybolmanın tadı bambaşkaydı. Evin içinde değil, sokakta büyüyen çocuklar vardı.

Herkes birbirinin çocuğunu sahiplenir, göz kulak olurdu. “Komşu teyze” ya da “Mahallenin amcası” kavramları sadece bir hitap değil, bir güven duygusuydu. Mesela çocuklar sokakta misket oynar, akşam ezanı okununca anneler camdan seslenirdi: “Haydi artık eve!” Şimdi ise şehir hayatının telaşı, yüksek duvarlar ve ekranlara gömülmüş hayatlar bizi birbirimizden kopardı. Oysa biz, paylaşmayı bilen, birbirine sırt veren insanlardık. Mahalle kültürü sadece eski bir hatıra değil, içimizi ısıtan bir yaşam tarzıydı.

Mahalle dediğin, kapını çalıp “Komşum, bir bardak şekerin var mı?” diyebildiğin, bayram sabahları herkesin birbirine uğradığı, hastan varsa yemeğinin........

© Haberton