Ramazan geldi de, geçiyor bile.

Klasik, gelmesine ayrı gitmesine ayrı yazarız. Öyle çok kalmaz zaten geldiğine sevincimiz daha kursağımızda ikengitmeye hazırlanır. İyi ki geldi, kaybolan merhametimize, bitiveren sabrımıza, kullanmadığımız –ne zaman kullanacaksak- sevgimize, içselleştiremediğimiz bir çok güzelliklere motivasyon olmasını umarak bekledik.

Sanki gözümüzü ona diktik, gelse de savaş bitse, gelse de gariban sevinse, gelse de fakirin eli para görse, gelse de birbirmizi arayıp sorsak, belki bir iftarda buluşsak.

Evet ‘Şeytanlar bağlandı’ ama biz nefsimizin gemini elimize alabildik mi? Bize de çaba düşmüyor mu? Şeytanlar öylece bize teslim olmuyor, oruç tutunca, yani sadece yemeyinceolduk mu mesela?

Bir kaç gün önce bir öğrencim; Hocam, neden çocuklar namazı da aynı oruç tuttukları gibi severek merakla kılmıyorlar diye sordu. Halbuki sahura hevesle kalkıyorlar, akşama kadar sabırla yemiyor, içmiyor oldukça iradeli bir bekleyiş sergiliyorlar ve ertesi günü tekrar tutmak istiyorlar dedi. Enteresan geldi. Doğru. Bir çok arkadaştan duyuyorum hatta benim çocuklarım da öyleydi, hep tutmak istedikleri için........

© Habername