Yeni bir yılın ilk ayının değerlendirmesi adına kaleme alıyorum duygularımı. Türkiye 70’li yılların psikolojisine bürünmüş gidiyor bakalım. Cepler de kuruş yok, bankada borç, beyinler uçmuş vaziyette geziniyoruz.

Zombi filmlerini hiç sevmezdim. Bu aralar zombi filmlerini kendimize yakın hissettiğimden olsa gerek izlemekten çekinmiyor izlerken bir sonra ki senenin hayalini yaşıyorum. Nasıl grip olunca nane, limon, zencefil aklıma geliyorsa. Zombiler gelince aklıma da uyuşmuş oraya buraya savrulan gençler geliyor.

Ülkemizde çevremizin kalbine dokunun “Gassal isimli” dizi dolanıyor “Ölünce beni kim yıkayacak.” Cidden bunu düşündük mü hiç? Ölümü düşünmüş olsak eğer durumlar böyle mi olurdu? Kime sorsam çok güzel izledim, duygulandım peki sonra ne yaptık?

Gözlemlerim insanların duyguları sadece şu yönde olduğunu işaret ediyor.

Yarın ben ölürsem çocuğum ne yapacak? Bugünü geçirdik yarın ne olacak? Özellikle daimi bir işi olmayan özel sektörde çalışan insanlar için durum tamamen bu şekilde. Devlet........

© Habername