Geçen gün evimize iki karınca geldi. Bu arkadaşlar Isparta’da oturuyorlar. Karı koca… Eş olarak uyumlu olmalarına hayran kaldığımı başta belirtmek isterim. Birlik beraberlikleri, birbirlerinin düşüncelerine olan saygıları, geleceğe dair planlarının ortak oluşu, gayretleri, çalışkanlıkları…

Diyorum ya iki karınca…

Konya’da önemli işleri vardı ve bize kahveye uğramışlardı. Sohbet esnasında onları daha iyi tanıma imkânı bulduk. Yeni insanlar tanımayı çok seviyorum. Bana iyi geliyor. Fakat yaş aldıkça tanıştıklarının da buna değmesi gibi bir beklenti içinde oluyorsun. Vaktin önemini anladığımız için olsa gerek, size bir faydası olmayacak ve aşağıya çekecek insanları istemiyorsun hayatında. Boş muhabbetlere doymuş oluyorsun margarin misali. Yani karşındaki insanın senden hep “daha” fazlası olmalı. Ya daha kültürlü ya daha ince fikirli ya dolu ya daha güçlü ya da daha çalışkan… İlla ki dahası….

İşte bu çift tam da öyleydi. Son aylarda sadece günlük hayatımı idame ettirmekten ileri gidemeyen ve bu hususta kendimi suçlu hisseden ben, bu misafirler ile adeta silkindim. Zaman zaman sizde de oluyordur belki. Sadece yaşıyorsunuz, gayeler arka planda dinleniyor; siz önde. Bu uzun sürerse bunalıma da girmeniz kaçınılmaz oluyor. Değersiz, işe yaramaz hissediyorsunuz kendinizi ve hayatınızı. Alışkın olduğunuz koşturmacadan uzaklaşmak bile insanı yıpratıyor.

Velhasıl bu iki karıncadan bayan olan bir Karadenizli… Zayıf, orta boylu, uzun suratlı, gerekmedikçe gülmeyen,........

© Habername