Bir gün hayat denen bu yolculuk bitecek, bir gün bir yerde "Son" diye yazacak ve perde kapanacak. Geçen zaman ne kadar hızlı geçtiyse, gelecek zaman da aynı hızla geçecek. Sultan Süleyman'a kalmayan bu dünya, bize de kalmayacak.

Ömrümüz sevmeye yetmezken, hangi arada derede nefreti öğreniyoruz? Kötülük, şiddet ve kin adeta normalimiz oldu.

Allah bize iyiliği de kötülüğü de gösterdi. İyiliği ve kötülüğü yüreğimize koydu. Seçim avuçlarımızın içindeydi. Ne olacağımıza bizim karar vermemiz gerekiyordu. İyilik ve kötülük arasında seçim yapmakta özgürdük aslında.

O zaman bu önyargılar, ötekileştirmeler ve bir türlü aşamadığımız egolar neden var?

Bir albay arkadaşımızın cenazesine katılmıştım. Her zamanki gibi imam, cenaze namazına başlamak için "Er kişi niyetine" deyince, albayın eşi büyük bir telaşla atıldı: "Er değil, albaydı, albaydı!" diye. Ah! Bir türlü aşamadığımız egolarımız...

Ego, kim olduğumuzu algılamamızda ve dünyayla iletişim kurmamızda önemli bir rol oynar. Ancak çoğu zaman ego, bizi gerçek anlamda mutlu olmaktan alıkoyabilir.

Ego, eleştirildiğimizde, reddedildiğimizde veya kendimizi değersiz........

© Habererk