Haydi, geçmiş yüzyılda 1960’larda çocukların gelişimi nasıl yaşandı bir göz atalım mı?

Okuyan olursa eski nesil, aaaa bende bunları yaşadım diyecektir.

60'lı yılların psikologları Anneler ve de yaşadığı yöre olmuştur.

Evet, babamız evin direğiydi ama ana unsur analarımızdı.

Anam, babamın yurtdışında çalıştığı için hayatın yükünü yüklemiş bir kadındır.

Ustalıkla yükünün bize düşenini de yüklemesini iyi becermiştir. Yaptırımlarını iyi yönetmiştir.

Araç gereçleri neler miydi?

Bazen bir bakış, bir söz veya eline ne geçerse.

Bir bakışla hepimizi hizaya sokardı.

Yetmezse öyle terlik falanda değil ha eline ne geçerse odun, kürek, taş fırlar ve neremize isabet ederse kabullenirdik.

Birinde komşunun ağılına tavuk girmiş, tabi bağırıp çağırmış. Sekiz yaşlarındayım.

Bizde köyün içindeyiz, bize adımızla ünledi. Hadi gelme bakalım. Tabi ilk gelen ben olmuşum.

Yoldan kaptığı taşı atınca tam sırtıma geldi koşmanın etkisiyle, zınk diye yere kapandım. Kalktım ve kaçtım. Yapacak başka şey yoktu.

Ne dayaklar yedik ama hiç başkasının koltuğuna oturup dertliyim demedik. Eğitiliyorduk.

İnanın bu günkü varsayımlarla verilenden çok daha etkiliydi.

Yeni nesil zorbalık olarak nitelendirecektir. Kesin.

Cehalet demeyin sakın yeni kuşak. Bizim neslimiz ruhsal ve hayatın içinde sizden her durumda çok daha iyi haldeyiz. Bilesiniz.

Öyle özgüven diye bir sözcükte yoktu hayatımızda.

En önemli etken aile içi yaşamdı, bağlardı.

Atalarımız sevgisini açık gösteremezdi. Ama biz bilirdik. Sevgisini eylemleriyle ve yüreğiyle verirdi.

Bundandır belki, sorumluluk ve ayaklarımızın üzerinde dimdik durmayı........

© Habererk