16. Yüzyıl ortalarıydı.

Kanuni Sultan Süleyman’ın iktidar koltuğunda oturduğu, Osmanlı devletinin en kudretli zamanlarıydı. Üç kıtaya yayılmış toprakların ve dünyaya nizam veren gücün sahibiydi.
Nazlı Mahmut Çelebi, o dönemin önemli devlet adamlarından biriydi. Maliyenin bütün kademelerinde çalışmış nihayet defterdarlık makamına kadar yükselmişti.

1537-1546 yılları arasında tam dokuz yıl süre ile İmparatorluk hazinesinin başında oturan Çelebi, Padişah tarafından da sevilen ve takdir edilen bir yöneticiydi.

Bu makama geldikten sonra, -belki bir şükür ifadesi olarak-o zamana kadar oluşturduğu birikimleri ile cami, medrese, mektep ve türbeden oluşan bir külliye yaptırmak istedi. Mimar Sinan’la görüşerek bu isteğini dile getirdi. İstanbul’un birkaç noktasında arsaları vardı ama bu iş için özellikle Eyüp’te bir arazi satın almıştı. Zira hem hayranı olduğu sahabenin ismini taşıyan topraklarda bir eser bırakmak hem de vefatında onun yakınına gömülmek en büyük arzusuydu.

Mimar Koca Sinan, Ayvansaray Surlarının biraz ilerisinde ve Haliç’in hemen kıyısındaki bu arazide çalışmalarına başladı. Sazlık arazinin zeminine ve topoğrafyasına uygun olarak projesini çizdi, temelini attı ve inşaatına başladı. Nihayet 1541 yılında açılışa hazır hale geldi.

İddiasız ve sade görünümüyle İstanbul’un Müslüman kimliğine zarif bir katkı sağlayacak bu esere Defterdar Camii denilecek, o tarihten itibaren de bulunduğu semte adını verecekti.

Üstelik bu yapıyı tüm camilerden ayıran küçük bir ayrıntıya sahipti. Minarenin en tepesine dört hilal yapılmış, hilaller birbirine doksan derece açılı hale (küre şekline) getirilmiş, hilallerin birleştiği üst noktaya da hokka ve divit konulmuştu.

Dünyadaki bütün tapınakların göğe yükselen en üst noktasında, temsil ettiği dinin simgesinin bulunması bir gelenekti. Kilisenin çan kulesinde haç, sinagogda davut yıldızı, minarelerin ucunda ise hilal bulunurdu. Başka hiçbir camide görülmeyen bu özellik, Defterdar Camiinin en ilginç ayrıntısıydı.

Aslında bu ayrıntı, bina sahiplerinin........

© Haber7