Muhalefetin sesinin yüksekliği, çoğu zaman sözünün niteliğinin önüne geçiyor. Son yıllarda muhalefetin eleştirileri giderek daha görünür, daha sert ve daha duygusal hâle geldi. Buna mukabil eleştirilerin arkasındaki yönetme kapasitesini ölçmek neredeyse imkânsızlaştı. Gürültü, içeriği bastırıyor çünkü. Bunun bir eksiklik mi yoksa bilinçli bir tercih mi olduğunu bir çırpıda söylemek zor.

Neden bilinçli bir tercih olabilir? Çünkü duygular bulaşıcıdır, yani çabuk yayılır ve duygu üretmek bedavadır. Bulaşıcılığı yüksek duygular üreterek toplumu psikolojik olarak sürüklemek bedavaya getirilmiş siyasi bir kazanç stratejisi olarak görülebilir. Ne söz vermek durumunda kalırsınız ne de bedel ödemek. Muhalefetin sesinin yüksekliğinden ziyade sözünün niteliğine odaklanmak istiyorsanız bu niteliği tartabilmek için anahtar bir yeterliliğe ihtiyaç var: Muhalefet okuryazarlığı.

Örneğin büyük kriz ve felaket anları... Son yıllarda o kadar çok kriz ve felaket yaşadık ki bu kapasite, yönetme ehliyetinin en temel göstergelerinden biri haline geldi. Ne yapıyor muhalefet bu alanlarda? Sadece iktidarı eleştiren refleksif bir dil mi üretiyor yoksa alternatif bir kriz yönetimi modeli sunuyor mu? Afet öncesi hazırlık, kaynak planlaması, afet sonrası yaraların sarılması gibi hayati alanlarda güven veren bir perspektif ortaya koyabiliyor mu? Örneğin nereden finansman sağlayıp, ne kadar sürede ne kadar ev teslim ederdi? Muhalefetin yerel yönetimlerde sergilediği afet performansı mesela, ortaya koyduğu söylemlerle tutarlı mı? Aynı şekilde afet anındaki dili birleştirici mi muhalefetin, yoksa kullandığı dil toplumsal fay hatlarını daha da mı derinleştirmekte?

Kriz ve felaket yönetimi kapasitesi tek test........

© Haber7