Tek katlı, bahçeli evlerin sıralandığı bir sokakta yürüyorum. Bahçelerden yükselen hanımeli kokuları ruhuma reha bırakıyor. Bu uzunca sokağın başında bir silüet büyüyerek yaklaşıyor. Kuşluk vaktinin aydınlığında ışıldayan çehreyi seçebiliyorum. Yaklaştıkça daha bir tanıdık geliyor. Aramızda üç-beş adım kalınca tanımaktan ötürü gönlüm kabarıyor muhabbetten... Otuz üç sene evvelinden kardeşâne dostum Bahattin(1) bu! Gözlerine hasret ve sevinçle bakıyorum. Gözlerime yıldırım gibi düşüyor gözleri... Buğday yanığı yüzünde tüfek misali çatılan kaşları, boğazımda düğümlüyor bütün sözleri... Yutkunarak kurduğum her cümle... Mahçup suallerim havada kalıyor. Önünden çekilmemi ister gibi buruşturuyor yüzünü... Telaşlı suallerim peşisıra dökülürken dudaklarımdan... "Böyle........

© Haber Vakti