Artık hiçbir şeyin tadı kalmadı. Hayatın damakta bıraktığı o metalik his de tattan sayılmaz. Gelen günlere, geçen günlerin verdiği cesaretle bakmak için şartlar nâmüsait! Benim zannettiğim her ne var ise... Meğer değilmiş bana ait...

Artık hiçbir şeyin tadı kalmadı... Demirci körüğü misali, yazılı nefesleri alıp vermekten öte bir durum yok! Ne bir merakım kaldı şu dünyada ne de kovalanacak muradım... Evet... Cevapları yılkıya yolladım. Başka sorum yok!

Artık hiçbir şeyin tadı kalmadı. Yemenin, içmenin... Tütünün bile! Nefs de sıtkını sıyırmış gibi musallat olduğu kalıptan... Hay kalıbına der gibi aynalar şu sıra... Nasıl demesin? Herşey yarım yamalak... Yarımlık bir tarz-ı hayat sanki... Yarımlık bir nevi kader belki... Bütünün bile!

Artık hiçbir şeyin tadı kalmadı. Kitaplar sarıp sarmalamıyor eskisi gibi... Şiirler donuk! Efkârlı birkaç türkü ekseriyetle baş konuk... Dinlerken dinmeyi beceremeyen yağmurlar var bir de... Teller, tüller, seller derken... Ham hayaller eskise de hep koruk!

Artık hiçbir şeyin tadı kalmadı. Söz ağırlaştı. Sükût sığmadı kabından taştı. Dokuz tahtalı sal, ufuktan usul usul yanaştı. Bir parıltı sıçradı gökle denizin karıştığı yerde... O lahza gönül... Burulmadan öte bir sızıyla kamaştı!

Artık hiçbir şeyin tadı kalmadı. Kim kaldı ki bu devrandan payını almadı? Herkesin hissesi farklı farklı... Benim ki bir avuç ilham, bir tutam hüzün, bir fiske bîkeslik! Boyası sıvası dökülmüş duvarlar gibi yorgun... Hayatın hakiki manası... Vurgun üstüne vurgun...

Artık hiçbir şeyin tadı kalmadı. Sanallaşarak tükendi........

© Haber Vakti