Bazı insanlar var…

Kendini ilah gibi gören, karşısındakini değersiz hissettirmeden duramayan, “ben olmazsam hiçbir şey olmaz” zannıyla nefes alan…
Yüksekten konuşan, aşağılayarak yöneten, susturarak büyüdüğünü sanan…

Ne acı değil mi?
Gücün gerçek anlamını bilmeyen bir kalabalık türedi.
Bir sandalye, bir unvan, bir imza yetkisi…
Ve sonra başlıyor kibir tiyatrosu.
Karşısındakinin fikrini küçümseyerek, emeğini yok sayarak, “sen anlamazsın” diye başlayan cümlelerle şekillenen bir üstünlük oyunu…

Ama şunu söyleyeyim:
Güç,........

© Haber Gündemim