Bazen insan bir bakar ki hayatını başkalarının ihtiyaçlarına göre düzenlemiş.
Planlarını onların isteklerine göre yapmış, duygularını onların rahatlığına göre bastırmış, hatta zaman zaman kendi mutsuzluğunu bile kimseyi üzmemek için saklamış.
Ve bir gün, sessiz bir yerde, aniden aklına şu soru düşer:
“Peki ben? Beni kim düşündü?”
Fedakârlık güzeldir… ama çoğu kişinin hayatında bu kavram, kendi sınırlarının kaybolduğu bir yere dönüşür. “Ben yaparım”, “Ben hallederim”, “Ben dayanırım” gibi cümleler o kadar sık tekrar edilir ki insan en sonunda kendi ihtiyaçlarını duymamaya başlar.
Görülmeden Verilen Emek, İçte Bir İz Bırakır
Birçok insan, ilişkilerini ayakta tutmak için kendi duygularını sessizce bir kenara koyar. “Önemli değil” dediği şeyler aslında çok önemlidir; ama söylemekten çekinir. Çünkü kırılgan görünmek istemez, bencil sanılmaktan korkar ya da kimseyi zor durumda bırakmak istemez.
Fakat şunu kimse söylemez:
Sürekli kendini geri plana atan insan, bir gün kendi gölgesine bile yabancılaşır.
Kendi isteklerini susturmak, bir süre sonra kişinin ruhunun sesini kısmaya başlar.
Duygular, bir köşede birikir.
Yorgunluk derinleşir.
Ve insan, kimse fark etmese........

© Haber Gündemim