Açıkça “demokrasiye inanmıyorum, savunmuyorum” diyenlere saygı duyuyorum. Ama hem “demokrasi” söylemini haykırıp hem de demokrasinin nefret ettiği yaklaşımlara girenlere aynı saygıyı babam olsa, duyamıyorum.
Oysa Türkçe’de özlü sözler var. “Ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol” veya “sakın içinde adam olmayan elbiseye dönüşme”.
1950’den bu yana, arada kesintiler olsa da gerçekte “demokrasiyi benimsemeyenler” bile “demokrat” sayıldılar. Adında “demokrasi” olan partiler, iktidar olunca demokrasi karşıtı eylemelere giriştiğinde “demokrasiyi” savunduklarını iddia edebildiler.
Askeri darbeleri yapanlar da “demokrasi” diyebildi. “Rayından çıkmış demokrasi” ne demek bir yana, idamdan yasaklara hatta iki kişiden fazla toplanmayı dahi engellemeyi “demokrasiyi kurtarmak” sayabildiler.
Olaylara, yaşamın getirdiklerine “objektif” ve “fanatik taraflılıktan” uzak bakabilmekneredeyse mümkün değil.
Artık bu ülkede “doğrular”, söyleyeniyle yargılanıyor; “yanlışlar” ise alkışlanıyor, olumsuzlukları “görmek” suç olabiliyor. Fakat “sizden, bizden” ayrıntısına bakarak!
Tarafsız olmak çok güç artık.
Çünkü tarafsız kalmaya çalıştığın an, herkesin hedefi oluyorsun.
Doğrunun peşine düşersen “bir tarafı” kızdırırsın, “diğer taraf da” seni hemen sahiplenir, kendi çıkarına geldiği kadarıyla.
Bir gün “kahramansın”, ertesi gün “hain”.
Ama sen aynı şeyi söylüyorsundur: Doğruyu! İnsanların “ayrımsız” gerçekleri görüp, doğrularıyaşamaları için!
Ne var ki bu ülkede doğru, artık “ne söylendiğine” göre değil, “kim söylediğine” göre tartılıyor.
Türkiye sınırlarında “genel” durum böyleyken, İzmir gibi “demokrasinin” ve “hoşgörünün beşiği” sayılan, 1999’dan bu yana da içinde “halk” olan “demokrasi” olan siyasi partilerce yönetilen şehir, 31 Mart 2024 itibariyle “Türkiyeleşti”!
Son zamanlarda iyice “şımaran” ve kendini “İzmir’in efendisi” gören “yeni CHP” anlayışı ve “taraftarları”, bir zamanlar........

© Haber Ege