‎Bazen kendime şu soruyu soruyorum: “Sonun başlangıcını hazırlayan nesil biz

miyiz?”

‎Çünkü içimde bir yerlerde, çocuklarımızın, hatta torunlarımızın geleceği için büyük bir

vicdan yükü taşıyorum.

‎Bizden sonrakilere nasıl bir dünya bırakıyoruz? Yeşilden yoksun, suyunu kaybetmiş,

havası bozulmuş, sevgiyi unutan bir dünya mı?

‎İnsanoğlu, elindekinin değerini kaybettikten sonra anlayan bir varlık. Oysa bugün,

değerlerimizi kendi ellerimizle yok ediyoruz.

‎Sanki bir yarışın içindeyiz; daha çok tüketmek, daha çok sahip olmak, daha hızlı

yaşamak…

‎Ama hiç fark etmiyoruz: Bu yarışta kazanan yok.

‎Çünkü ödül, tükenmiş bir dünyanın enkazı.

‎Düşünsenize…

‎Bir zamanlar kuş cıvıltılarıyla uyanan şehirler, şimdi araba kornalarının, beton

gürültüsünün esiri.

‎Çocuklarımızın ayakları toprağa basmıyor, elleri çiçeğe değmiyor, gözleri gökyüzünde

yıldız göremiyor.

‎Onların çocukluklarını, bizden çok önceki nesillerin en sıradan anılarıyla

kıyasladığımızda, içimiz burkuluyor. Çünkü farkında olmadan geleceğin neşesini

çaldık.

‎Ve işin en acı tarafı şu:

‎Evrendeki değişim aslında bir görev gibi işliyor. Doğa kendi yasalarını işletiyor. Bizim

için çok yavaş gibi görünen o süreçler, aslında kainatın gözünde çok hızlı.

‎Unutmamak lazım........

© Günışığı Gazetesi