Yazıya başlamadan önce bir noktayı netleştirmek isterim: Son yazılarımda Batı medeniyeti ile kendi medeniyetimizi pek çok yönden karşılaştırdım. Bu kıyaslamanın amacı Avrupa düşmanlığını körüklemek ya da Batı karşıtlığı yapmak değil; aksine, iki farklı medeniyetin yürüyüşünü analiz ederek, bizim kendi iç potansiyelimize yeniden dikkat kesilmemiz gerektiğini vurgulamaktır. Çünkü karşılaştırma sonucunda çıkan tabloya göre, biz bugün ilerleme, bilim ve refah açısından Batı’dan çok daha ileri bir noktada olabilirdik — hatta olmalıydık.

Ne yazık ki kimi çevrelerde, Batı’nın bugünkü teknolojik ve ekonomik üstünlüğünü “daha üstün bir medeniyet” anlayışıyla açıklayan yüzeysel bir bakış gelişti. Bu düşünce hem tarihsel gerçeklerle çelişiyor hem de bizi kendi öz değerlerimizden koparıyor. Son birkaç yazımda da gösterdiğim gibi bu doğru bir düşünce değil.

Batı ve Biz

Önceki yazılarımda da bahsettiğim üzere Avrupa tarihinde bilimin gelişimi çoğu zaman dinî otoriteyle çatışmıştır. Orta Çağ’da kilise, düşünceyi, sorgulamayı ve bilimsel araştırmaları baskılamış; Bruno, Galileo gibi isimler bu yüzden cezalandırılmıştır. Kilisenin mutlak dogmaları, bilimsel hakikatlerle ters düştüğünde, din gerçeğin karşısında bir engel hâline gelmiştir. Batı dünyası zaman içinde bozulmuş bir din anlayışı geliştirmişti ve bu din anlayışı dış dünyadaki realite, akıl ve bilimsel gelişmelerle uyuşmuyordu.

Aydınlanma dönemi bu çatışmanın sonucu olarak doğmuş, Batı ilerlemek için sekülerleşmeyi yani dinin tamamen dışlanmasını bir zorunluluk olarak görmüştür. Yani Batı’nın ilerlemesi, kendi içinde bozulan bir din anlayışından uzaklaşmakla mümkün olmuştur.

Ancak bizim medeniyetimizde hiçbir zaman böyle katı bir çatışma yaşanmamıştır. Türk-İslam medeniyeti, kökeninde aklı, hikmeti ve ilmi yücelten bir anlayışa sahiptir. Bizde inanç ve bilim birbirini dışlamaz; birbirini besler. Farabi, İbn Sina,........

© Günışığı Gazetesi