Çocuğun eğitimi, okul kapısından içeri adım attığı gün başlamaz. Aslında bu süreç, anne karnında başlar. Araştırmalar gösteriyor ki, anne karnındaki duygusal iklim bile çocuğun kişilik gelişimini etkiler. Doğumdan sonraki sevgi, şefkat ve güven ortamı ise ileriki yıllarda çocuğun kimliğinin, davranışlarının ve değer yargılarının temelini oluşturur. Eğitim bilimleri, özellikle ilk altı yılın kişiliğin şekillenmesinde belirleyici olduğunu vurgular.

“Ağaç yaş iken eğilir” atasözümüzün ifade ettiği gibi çocuk küçük yaşta, ailesinden ne görürse onu alır; davranış kalıplarını, konuşma tarzını, hatta hayata bakışını büyük ölçüde ailesinden öğrenir, ona göre şekillenir. İşte bu yüzden, aile çocuğun ilk okulu, anne ve baba da ilk öğretmenleridir.

Sokakta, caddede, AVM’de ya da okulda karşılaştığınız çocuklarda sizler de bunu çok net görebilirsiniz. Evinde saygı gören, değer verilen, söz hakkı tanınan çocuk, sokakta, okulda da kendine güvenli oluyor. Sevgiyle büyüyen çocuk, paylaşmayı ve empatiyi daha kolay öğreniyor. Tam tersi şekilde, sevgiden mahrum büyüyen bir çocuk, ya içine kapanıyor ya da öfke ile dışarıya yöneliyor, şiddete meyilli oluyor.

Halk arasında Mevlânâ’ya atfedilen bir menkıbe, çocuk eğitiminin önemini çarpıcı bir şekilde ortaya koyar. Rivayete göre bir adam, Mevlânâ’ya giderek “Çocuğuma ne zaman terbiye vermeye başlamalıyım?” diye sorar. Mevlânâ ise “Çocuğun kaç yaşında?” diye sorar. Adam “Beş yaşında” cevabını verince Mevlânâ üzülerek, “Beş yıl geç kalmışsın. Eğitim, daha çocuk doğmadan önce anne ve babanın kendini yetiştirmesiyle başlar” der. Bu menkıbe, anne ve babanın kendi hâl ve........

© Günışığı Gazetesi