İnsanlık tarihi boyunca hemen her nesil, yaşadığı dönemin bir tür kıyamet alameti taşıdığını düşünmüştür. Her çağın insanı, toplumsal çalkantılar, doğal felaketler, savaşlar ve ahlaki yozlaşma karşısında "Dünya nereye gidiyor?" sorusunu sormuş, çoğu zaman da dünyanın sonunun yaklaştığına inanmıştır. Ancak dünya yaklaşık olarak 4,5 milyar yaşında ve tüm felaket senaryolarına rağmen hala dönmeye devam ediyor.

Antik Yunan filozoflarından Sokrates, Atina'daki gençlerin ahlaki çöküşe uğradığını ve eski değerlerin kaybolduğunu belirterek toplumu eleştirmiştir. Öğrencisi Platon da Devlet adlı eserinde, dönemin Atina’sındaki yozlaşmadan şikâyet etmiş ve eski düzenin bozulduğunu vurgulamıştır. O dönemde de yaşlılar, gençlerin sorumsuzlaştığını, eğitimin yozlaştığını ve dünyanın kötüye gittiğini düşünüyordu.

Orta Çağ Avrupa’sında da benzer kaygılar hâkimdi. 14. yüzyılda yaşanan Kara Veba salgını, milyonlarca insanın ölümüne yol açarken, halk arasında bunun kıyamet alameti olduğu inancı yaygındı. Hastalığın Tanrı’nın bir cezası olduğu düşünülüyor, din adamları günahkârlık yüzünden dünyanın sonunun yaklaştığını vaaz ediyordu.

İslam dünyasında da her dönemde dünyanın sonunun –Ahirzaman- geldiğine dair düşünceler dile getirilmiştir. 1258 yılında Moğolların Bağdat’ı işgal edip Abbasi Halifeliğini sona erdirmesi, pek çok Müslüman için kıyametin ayak sesleri olarak yorumlanmıştı. 20. yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’nun yıkılması, İslam âleminde büyük bir kırılma yaratmış ve bazı çevreler tarafından “Dünyanın sonu mu geliyor?” sorusu tekrar gündeme getirilmişti. Bu anlamda İnsanoğlunun tüm dünyayı saran büyük Nuh tufanından kurtuluşunu da hatırlamak gerekir.

2000 yılına girerken, pek çok insan Milenyum felaketine inanmış, teknolojik sistemlerin çökeceği ve kıyametin kopacağı yönünde senaryolar üretilmişti. Hatta bazı tarikatlar, kıyametin o yıl kopacağını iddia ederek takipçilerini büyük felaketlere karşı hazırlamış, hatta toplu intiharlara........

© Günışığı Gazetesi