Çocuk eğitiminde yapılan yanlışlar, ebeveynlerin iyi niyetle yaptıkları ancak uzun vadede olumsuz sonuçlara yol açabilen davranışlardır. Bu hatalardan biri aşırı koruyuculuktur. Çocuğu her türlü olumsuzluktan koruma çabası, onun problem çözme ve özgüven geliştirme becerisini engelleyebilir. Örneğin, 8 yaşındaki Ali, okulda arkadaşlarıyla küçük bir tartışma yaşadığında annesi hemen öğretmene gidip diğer çocukları şikayet eder. Bu durum, Ali’nin kendi sorunlarını çözme yeteneğini geliştirmesini engelleyerek onu bağımlı bir birey haline getirebilir.

Bir diğer yaygın hata ise sürekli eleştirme veya azarlamadır. Çocuğu sürekli eleştirmek, özgüven kaybına ve kendine inançsızlığa yol açabilir. Örneğin, Zeynep resim dersinde yaptığı çalışmayı büyük bir heyecanla babasına gösterdiğinde, babası “Bu renkler hiç uymamış, biraz daha uğraşmalısın,” diyerek resmini beğenmediğini ifade eder. Bu tür eleştiriler, Zeynep’in cesaretini kırarak onu resim yapmaktan vazgeçirebilir.

Ebeveynlerin mükemmeliyetçilik beklentisi de çocuk üzerinde olumsuz etkiler yaratabilir. Çocuktan sürekli en iyiyi beklemek, aşırı baskıya ve stresli bir kişilik yapısına neden olabilir. Örneğin, Ahmet matematik sınavından 90 aldığında mutlulukla ailesine bildirir. Ancak babası, “Neden 100 değil?” diyerek tepki gösterir. Bu tür bir yaklaşım, Ahmet’in motivasyonunu düşürebilir ve kendini hiçbir zaman yeterli hissetmemesine yol açabilir.

Bazı ebeveynler ise tam tersine, çocuğa sınırsız özgürlük tanıyarak hata yapabilirler. Hiçbir sınır koymadan çocuğun her istediğini yapmasına izin vermek, disiplin eksikliğine ve sosyal hayatında zorluklara neden olabilir. Örneğin, Ece akşam yemeği saatinde telefonuyla oyun oynamak ister ve anne-babası, “Aman karışmayalım, keyfi kaçmasın,” diyerek müdahale etmez. Bu durum, ileride........

© Günışığı Gazetesi