Eli çok iyiymiş. Kimin beline müdahale etmişse iyileşmiş” demesiydi.

Ayrılırken “Senin en doğal hakkın, nerede iyileşeceksen, oraya git!” demişti.

Çünkü herkesin tedavi olma hakkı vardı. Ve elbette bu hakkını adına geleneksel tıp ya da alternatif tıp denilen, bilimsel olmayan yöntemlerle arama özgürlüğü olarak kullanabilirdi.

Ancak bu özgürlüğü onun mesleki birikimine, emeğine, saygınlığına bir saldırı olarak algılıyordu. Üstelik o yöntemlerin muhtemel olumsuz geri dönüşü yükünü biraz daha artıracağını biliyordu. Ve sağlıksızlık halini derinleştireceğinden emindi.

Yine bu tür konuşmalar canının daha da sıkılması için yapılıyordu. Adam gözlerinin içine baka baka sırıtarak söylemesinin bir anlamı vardı. Bu tür söylemler mesleğine yenilme duygusunu uyandırıyordu.

Neden ve kime yeniliyordu? Kıraathanedeki o oyun arkadaşına mı, yoksa hoca diye geleneksel tedavi yöntemleri uygulayan hocaya mı, hiçbirinden emin değildi.

Mesleğe yeni başlarken köylüler ona ‘Hoca’ diye hitap etmelerine sitem eder ve onlara, “Ben hoca değil, doktorum” derdi.

Sonra “ne doktorusun?’ diye sorduklarında “Pratisyen hekimim” deyince........

© Güneydoğu Ekspres