Çünkü hekimlik mesleği, doğal olarak rutine en uzak mesleklerden biriydi. İnsan sağlığını gerdiren onca neden varken meslek rutininin de duramıyor, yeniliklere ihtiyaç duyuyordu. Ama yeniliklerin de riskleri vardı. Mesleki yenilikler günümüzde daha çok ticarileşmek, çok ticarileşmekte mesleğine daha çok yabancılaşmaktı. Sonuçta bir tıpta uzmanlık kursundan kitap setini alarak çalışmaya başlamıştı.

Belki rutini aşmak için uzman olmak istemişti.

Belki de hizmet sunduğu kişilerin ‘Ne doktorusun?’baskısından kurtulmak için ders çalışmaya başlıyordu.

Nöbetler yoğun olmasına rağmen sıkıca ders çalışıyordu. Nöbeti devraldığı meslektaşı kızıl saçlı iş arkadaşı Suna, onu bir çocuğunun dersini takip eden bir anne gibi kontrol ediyordu. Kütüphane de ders çalışmaya ara vermiş işyerine, onu kontrole gelmişti.

“Biyokimyayı bitirdin mi?”

“İkinci sınıfa, dersleri kendine has şakalarıyla anlatan öğrenci babası hocama, ilk yemek boykotuna, ilk fişlemelere, ilk platoniklere takıldım, kaldım.”

“Anılarından boşan Rıza. Bir ömür boyu pratisyen hekim olarak ambulans sedyesi peşinde koşmak istemiyorsan çok çalışacaksın!”

“Birilerinin de ambulans peşinde koşması lazım, sedye taşıması lazım, halkla temas etmesi lazım.”

“Sen halkla temasını bozmayıp dayak yemeye devam edeceksen ders çalışmayı bırak o zaman.”

Her hekim artık dayak yeme adaydır diyecekti ki, vazgeçti. Aslında on dört yıl sonra, onlarca meslektaşı gibi onca toplum hekimliği mücadelesisonrasında uzmanlık sınavına çalışmak ona oldukça zor geliyordu. Eleştirdiği, sınavlara girmekten imtina ettiği sisteme geri dönmenin ağırlığı altında, benzer durumdaki arkadaşları gibi eziliyordu.

“Biz fakülteden doktor olarak mezun olduk. Mecburi hizmette çalışmadığım branş kalmadı. Bizi kim niye doktor olarak kabul etmiyor?”

“Daha dün nöbette sana sedye taşıttıranlara ‘doktorum’ dediğinde ‘ne doktorusun’ sorusuna lal kaldın, cevap veremedin ama.”

“O tür sorulara artık ne cevap vereceğimi bilmiyorum! Zaten uzmanlık sınavını düşünmemin nedeni bu kimlik mobingidir. Pratisyen hekimliği savunamadık. Halk bize sahip çıkmadı. Aile hekimliği ile tarihe karışacak.”

“Gücün kuvvetin varsa sedye taşımaya, apartman katlarında hasta sırtlamaya devam et. Ya da acillerde yıpranmaya devam et. Tabii........

© Güneydoğu Ekspres