Yıllardır On Gözlü Köprü civarındaki mekanlarda oturup vakit geçirmedim. Nedenini de hemen yazayım: Çok kalabalık ve çok gürültülü. Kalabalık neyse de açık havada gürültü nasıl olur? Şöyle: Yıllar önce bir akşam, şehir dışından bir grup eş dost, On Gözlü Köprü'nün üzerinden karşıya geçmiş, oturacak bir taht bularak kurulmuştuk. Çayı demlikten kendimiz doldurup içmiş, ortadaki sehpaya teklifsiz konulan çerezlerden atıştırmıştık.

Çaya, çayın fiyatına, çerezlerin kalitesizliğine bir sözümüz yoktu. Fakat hem oturduğumuz mekandan hem karşıdan gelen müzik sesi iki kelam etmeye müsaade etmiyordu. "Müziği biraz kısar mısınız?" ricasının bir anlamının olmadığını fark etmemiz uzun sürmedi. Oturduğumuz mekanın işletmecileri müziğin sesini kısmak arzusunda değildi. Nehrin iki yanındaki mekanlar, müziğin sesini sonuna kadar açmak ve bütün vadiyi inletmek için birbirleriyle yarışıyorlardı adeta. Halbuki biz, nehrin sesini dinleyerek iki lafın belini kırmak, hasret gidermek istiyorduk. Gürültülü bir mekanda eğlenmek istiyor olsaydık, şehrin içinde gereğinden fazla vardı. Biz serin bir yaz gecesinin, nehrin, kuşların ve birbirimizin sesini duymak için gelmiştik Dicle'nin kıyısına. Fakat gürültülü manzara tam bir hezimetti

Kalkıp gitmiştik ve bir daha köprü civarındaki kafelere uğramadım.

Yakın zamanda On Gözlü Köprü'ye bir çekim için gittim. Araç trafiği korkunçtu. Köprü üstündeki insan kalabalığı da öyle. Mekan işletmecileri ise işi biraz daha ilerletmişler, çiğ köfteciden hediyelik eşya satıcısına kadar, sergi mahiyetinde epey ek mekanlar konumlanmıştı.

İşim bitince, kelimenin gerçek anlamıyla, kaçtım On Gözlü Köprü muhitinden.

Ben kaçtım ama elbette gün boyunca binlerce insan gelip gitmeye, kafelerde vakit geçirmeye devam etti. Ve elbette biliyorum, kimsenin eğlenmek, dinlenmek, sosyalleşmek anlayışını, beğenisini sorgulamaya hiçbir hakkım yok.

Ama şu var: O kakafonik ortamda........

© Güneydoğu Ekspres