E, kıtlık-kıran zamanları ya! Eve giren ekmek de sınırlı ve ancak çocukların karnını doyurmaya yetiyor.
Oğlanın ihtiyar babası artık yuvayı bu yeni aileye bırakıp öte dünyaya göç etmesi gerektiğinin farkında! Farkında olmasına farkında da bir türlü göçemiyor, ölüm gelmiyor.
İhtiyar, bir gün oğlunu çağırır yanına “Beni bir sepete koy ve köyün ardındaki yüksek dağın tepesine götür, artık benim zamanım geldi” demiş. Oğlan bir süre direnir. Ama bakar ki babası ısrar ediyor, baba sözünü dinleyip köyün ardındaki yüksek dağın tepesine çıkarır babasını ve kurda-kuşa yem olsun diye terk eder.
Baba, oğulun ardından seslenir; “Sakın beni buraya bırakıp ölüme terk ettin diye üzülme! Çünkü ben de........

© Güneydoğu Ekspres